Wouter Lardinois en Thomas Hummel hebben de eer van het eerste team enigszins kunnen redden door hun remises in de teamwedstrijd tegen Sneek 1. Aangezien de overige partijen verloren gingen én wij sowieso al met één leeg bord speelden, kwam de eindstand daarmee op 1 – 7. Een nederlaag was van tevoren ook wel ingecalculeerd; vrijwel alle spelers van Sneeks eerste hebben een rating van op of boven de 2000 en daarmee zijn zij een flink maatje te groot voor onze club.
HSC-Stork 1806 – Sneek 1 2015 1 – 7
1. Thomas Hummel 1858 – Johnny Fluit 2164 ½ – ½
2. Rik Suurmond 1894 – Jouke Bakker 2013 0 – 1
3. Rudie Hampsink 1873 – Tjitze Schram 2020 0 – 1
4. Regobert Eijkelkamp 1892 – Christian Kuitert 1998 0 – 1
5. Anton ter Horst 1620 – Jan Lootsma 1999 0 – 1
6. Wouter Lardinois 1866 – Dick Stavast 2081 ½ – ½
7. NO – Selwin Keuning 1871 0 – 1 Regl.
8. Johnny Hampsink 1637 – Anne Kloosterman 1971 0 – 1
Het was helaas niet gelukt om een achttal op de been te brengen, dus de eerste nul stond al voor het begin van de wedstrijd op het scorebord. Na ruim twee uur spelen begonnen de uitslagen in snel tempo binnen te komen. Eerst was er de nederlaag van Regobert. Hij dacht door een zetverwisseling het Marshall-gambiet in de Spaanse opening uit de weg te zijn gegaan en werd verrast toen zijn tegenstander dit toch speelde. Het bleef niet bij één gambiet-pion, ook een tweede pion werd geofferd voor een snelle ontwikkeling met gevaarlijke aanval. Het duurde niet lang of Regobert moest het materiaal met rente terug geven, waarna hij zichzelf terug vond in een hopeloze stelling (0-2).
Niet lang daarna kwam Rik de speelzaal uit lopen. Hij moest het vandaag opnemen tegen een jonge knul die niet alleen heel goed kon schaken maar ook tot de tanden bewapend was met kennis van de openingstheorie. Niet echt Riks ding, dus, en de nul werd gelaten geïncasseerd (0-3). Nog voor half vier stond ook Johnny buiten. Het venijn in deze partij zat hem in een onderschatte dameruil die wel een open g-lijn creëerde (wat de bedoeling was van Johnny), maar die door de tegenstander nog beter benut kon worden (niet de bedoeling van Johnny). Zijn tegenstander kon uiteindelijk met een sterk ondersteund centrum doordringen in de witte stelling en vervolgens schoof hij de partij behendig uit (0-4).
Rudie verraste zijn tegenstander hoorbaar en zichtbaar met de zwarte stukken. Rudie koos voor een opstelling g6-f6-Ph6-Pf7. Deze opstelling ziet er merkwaardig uit maar blijkt in praktijk moeilijk te kraken voor wit. Rudies tegenstander speelde het erg agressief en Rudie kon twee pionnen voor komen. Rudie liet de tweede pion voor wat het was en koos in plaats daarvan voor een snellere ontwikkeling. Dat bleek toch de verkeerde keuze te zijn. Rudie kwam slechter te staan, maar wist nog lange tijd het zicht te houden op remise. Jammer genoeg zag hij in het eindspel een vervelende mat-in-twee over het hoofd en daardoor kreeg Rudie geen loon naar werken (0-5).
Ook de partij van Anton nam flink wat tijd in beslag. Anton wist zijn tegenstander flink tegenstand te bieden, maar kon niet voorkomen dat hij in een verloren eindspel terecht kwam (0-6). Inmiddels konden wij alleen nog hopen op een puntje om de eer te redden. Dat moest dan gebeuren door Thomas en/of Wouter die allebei een loodzware tegenstander hadden getroffen. Beiden stonden in een eindspel zwaar onder druk en moesten hun stelling uitermate nauwkeurig verdedigen. Thomas speelde met de zwarte stukken op het eerste bord en hij bracht de Hollandse verdediging op het bord. Zijn tegenstander combineerde twee vervelende varianten waardoor de zwarte stelling in de verdrukking kwam. Thomas wist hier onder uit te komen en hij nam voorzichtig het initiatief over. Het leverde Thomas een pluspion op. Er werd afgeruild tot er een dame-eindspel op het bord kwam, waarbij de tegenstander van Thomas de beste kansen had door zijn ver opgerukte vrijpion. Het lukte hem echter niet om zijn koning in veiligheid te brengen voor schaakjes en dat leidde tot een herhaling van zetten (½-6½).
Wouter stond na een verschrikkelijke opening twee pionnen achter in – ook nog eens – een slechte stelling. Het was even doorbijten en Wouter moest gissen naar wat zijn tegenstander van plan was. Toch nog vrij plotselijk vond Wouter zich terug in een eindspel met ongelijke lopers, pionnen en een toren. Wouter had eerder al zijn pionnen achterstand tot -1 verkleind en wist er nog een te winnen waardoor de materiaalbalans weer in evenwicht was. Zwart stond echter veel actiever en probeerde nog meer dan een uur lang een winstgang te vinden. Op enig moment vond ook hij het welletjes en gingen de stukken in het doosje (1-7).
Waar ons team vorig jaar nog wel eens verrassend kon winnen, zit dat er dit jaar niet in. Het lijkt er sowieso op dat het gat tussen de 3e klasse KNSB en de SBO-competitie te groot is geworden. De echt sterke teams, zoals Lonneker en WSG 1 zijn gepromoveerd en handhaven zich (gemakkelijk) op landelijk niveau. De koploper in de promotieklasse van de SBO na 6 ronden, ENO, had in de 6e speelronde een teamrating van 1808 en is daarmee op papier zwakker dan HSC Stork 1. Voor ons is de komende degradatie iets om met gemengde gevoelens naar te kijken. Natuurlijk is de ervaring van een landelijke competitie op zich leuk, maar achter de 9½ bord-punten uit 6 teamwedstrijden zit een verhaal van onnoemelijk veel individuele nederlagen.
