Het eerste achttal van HSC Stork heeft op bezoek in Borne met 3-5 gewonnen. Dat was wel weer een keer lekker na de geflatteerde nederlaag in de vorige ronde tegen Drienerlo.
| T | Herikon BV/Borne | 1742 | HSC-Stork | 1663 | 3 | 5 |
| 1. | Lex Griffioen | 1966 | Wouter Lardinois | 1915 | 1 | 0 |
| 2. | Patrick Munster | 1932 | Thomas Hummel | 1837 | 1 | 0 |
| 3. | Henk Eillert | 1755 | Rudie Hampsink | 1858 | 0 | 1 |
| 4. | Paul Formanoij | 1794 | Regobert Eijkelkamp | 1820 | ½ | ½ |
| 5. | Cor van Bree | 1545 | Johnny Hampsink | 1708 | 0 | 1 |
| 6. | Erik Witteveen | 1601 | Anton ter Horst | 1625 | 0 | 1 |
| 7. | Wim Arns | 1665 | Linet Boghossian | 932 | 0 | 1 |
| 8. | Heinz Eligmann | 1674 | Stef Kienhuis | 1606 | ½ | ½ |
De eerste uitslag kon na ruim twee uur spelen worden genoteerd. Linet Boghossian trok een heel arsenaal aan taktische wendingen uit de kast waarmee ze haar tegenstander Wim Arns keer op keer wist te verrassen. Ze kwam 1-2-3 pionnen voor te staan en voor Wim bleef er weinig over op op te hopen (zie stelling).
In deze stelling heeft Linet zojuist alweer een pion gewonnen en misschien was Wim wel vastbesloten om niet nog meer pionnen kwijt te raken. Helaas is zijn laatste zet 27… Tf5?? een blunder, wat Linet in de partij vakkundig wist te bewijzen: 28. De8+! Kh7 29. Dxe6 en niet veel zetten later was de partij afgelopen (0-1).
Veel minder spektakel was er op bord 4, waar Regobert Eijkelkamp met zwart speelde tegen Paul Formanoij. Beide spelers zitten bij elkaar in het bestuur van Caïssa (dat het ONJK organiseert), dus ze moesten elkaar wel een beetje te vriend houden. Dat is in elk geval wel gelukt. De balans werd geen moment verstoord en toen de stelling volledig dichtgeschoven was werd ook al snel een puntendeling overeen gekomen (½ – 1½).
Spannender was het één bord lager in de partij tussen Johnny Hampsink (met wit) tegen Cor van Bree. Het was met de woorden van Johnny een ‘Spaanse look-a-like’. Het centrum moest goed verdedigd worden maar Johnny bereidde consequent zijn koningsaanval voor terwijl zijn tegenstander zoekende was naar de goede strategie. Om toch kansen te forceren besloot Cor een kwaliteit in het centrum te offeren, waarna de volgende stelling ontstond:
Johnny had gezien dat hij kon winnen na 31… Txf4 32. Da8+ Tf8 (beter is 32… Lf8 33. Dxf8+!? Kxf8 34. Pxe6) 33. Txf8 Lxf8 34. Dxf8+!! Kxf8 35. Pxe6+ en wit blijft veel materiaal voor. Zijn tegenstander raakte in deze complexe stelling even de draad kwijt. Hij speelde 31… Dd5? 32. Tad1! Dxg2+ 33. Kxg2 en na nog een onnauwkeurigheid van zwarte zijde konden de stukken in het doosje. Een erg vermakelijke partij (½ – 2½)!
Anton ter Horst speelde met de zwarte stukken tegen Erik Witteveen. Doordat zijn tegenstander te passief zijn stelling opbouwde, kreeg Anton in de opening meteen al meer ruimte. Al snel gingen beide spelers het middenspel in en daarin won Anton de belangrijke a-pion en kon hij zijn loper op c3 positioneren. Daardoor lukte het Anton ook om de cruciale velden op het bord goed onder controle te houden. Weliswaar kon wit een pion op d4 terug winnen maar dat zou hem veel tijd gaan kosten. Nog los van de positionele concessies die hij daarbij zou moeten doen. Wit drukte vervolgens met al zijn stukken wel op de koningsstelling, waar zwart enkel een toren en dame (en de koning met pionnen natuurlijk) tegenover had staan. In de ban van zijn eigen kansen liet de witspeler de verdediging van zijn stukken even verslonzen en Anton maakte daar handig gebruik van door een loper te winnen. Daarna was de winst niet moeilijk meer en Anton won regelmatig (½ – 3½).
Na bijna drie uur spelen moesten we dan toch ons eerste verliespunt incasseren. Wouter Lardinois speelde op het eerste bord tegen Lex Griffioen en dan weet je dat het geen gemakkelijke middag wordt. Beide spelers waren het er over eens dat wit beter uit de opening kwam door een goede getimede opmars van de f-pion naar f5 in een gesloten Siciliaan. In de volgende fase van het spel kreeg zwart langzaam aan de overhand en nadat zwart zijn centrumpionnen opschoof, kwamen de witte stukken op verkeerde velden terecht. Zwart kon vervolgens de koningsstelling open breken en daarmee de partij winnen. Zoals Wouter het zelf verwoordde: “Ergens heb ik een verkeerde afslag genomen, maar ik heb echt geen idee waar!” (1½ – 3½)
Daarna duurde het een hele tijd voordat we een nieuwe uitslag konden inboeken. En dat was de bizarre ontknoping van de partij tussen Rudie Hampsink en Henk Eillert. Alweer een positionele partij die begon met een lievelingsopening van Rudie van dit moment: 1. Pf3. Echter, ook Henk is aardig bedreven in het positionele spel. Daarom viel er lange tijd voor geen van beide spelers voordeel te halen. Na 33 zetten was de volgende stelling ontstaan:
In deze stelling speelde Rudie het uitstekende 34. Pfxe5. Als zwart de pion slaat met bijvoorbeeld 34… Lxe5 dan volgt 35. Pxe5 Dxe5 36. Lxf4 Dxe4 37 Dxe4 enzovoorts met remise als meest waarschijnlijke resultaat. Wat Henk bezielde weet hij zelf waarschijnlijk ook niet, maar hij speelde 34. Dxe5??? Pxe5. Zwart heeft zojuist een dame verloren tegen een stuk. Henk speelde nog een paar zetten door, maar de stelling is natuurlijk volkomen hopeloos. Een triest einde van een overigens goede partij (1½ – 4½).
Direct daarna eindigde de partij tussen Stef Kienhuis en Heinz Eligmann in remise. Stef mocht plaatsnemen op bord 8 en met zwart kreeg hij 1. f4 voorgeschoteld. Er volgde 1… d5 2. e3 Pf6 3. b3. Op dat moment heeft Stef even gedacht: “wat is dit voor vage opening.” Hij ging tijd verbruiken als een dolle. Wit speelde gedurende de gehele partij steeds zijn pionnen iets naar voren. Hierdoor ontstonden kleine gaatjes (zwaktes) in de witte stelling waar Stef van probeerde te profiteren. De stelling bleef echter gesloten en was ook lastig. Het werd nog lastiger toen Stef’s klok na 18 zetten nog maar 18 minuut aangaf voor de resterende 22 zetten. En tijdnood is niet echt Stef’s ding. Gelukkig voor hem had ook zijn tegenstander last van hetzelfde euvel. In hevige tijdnood maakte wit een kleine fout wat Stef een pion opleverde. Door de tijdsdruk wist Stef jammer genoeg niet hoe hij deze kleine materiaalvoorsprong om kon zetten in winst. Dezelfde stelling kwam drie keer op het bord en daarmee werd een puntendeling overeen gekomen (2 – 5).
Het wachten was nu nog op de laatste uitslag van de partij tussen Patrick Munster en Thomas Hummel. Thomas, spelende met zwart, bracht het Hollands op het bord en kwam beter uit de opening. Even later forceerde Patrick een opening in de zwarte verdediging door twee torens te geven voor de zwarte dame. De zwarte pionnenformatie bleek niet goed opgewassen te zijn tegen de flexibele witte koningin, waardoor links en rechts pionnen van het bord gesnoept werden. Jammer genoeg waren het allemaal pionnen van Thomas. Thomas probeerde nog enige tijd om er eeuwig schaak uit te houden, totdat onderstaande stelling was bereikt:
In de stelling volgde het direct beslissende 1. f4+! Kd4. De pion mag niet worden geslagen vanwege 1… Kxf4 2. Dg5+ Ke5 3. Dxe3+. Nu heeft wit keuze uit verschillende manieren om het af te maken. In de partij koos wit voor 2. Dd7+ Ke5 3. Dc7+ en op de volgende zet zou de toren op h2 worden geslagen. Dat hoefde Thomas niet meer te zien en hij gaf op (3 – 5).
